ZO KAN HET OOK. Martijn doet verslag van zijn ervaringen op de opvoedcursus. Veel plezier met zijn ervaringen van de 4e avond.

Bewust worden; moeilijker en makkelijker dan het lijkt

Bewust worden, dat is de basisvoorwaarde voor ouders die iets willen leren over opvoeden vanuit bemoedigen. Het klinkt moeilijker dan het lijkt, omdat we denken dat we moeten veranderen, maar het betekent vooral leren om op een andere manier te kijken naar jezelf en je kind, met de gedachte; je bent zoals je bent goed genoeg.

Aan de andere kant klinkt de basisvoorwaarde makkelijker dan ze is. Want ervaren dat je iets altijd op een bepaalde manier doet – ook al weet je dat deze manier niet werkt – is makkelijker dan je écht bewust te worden en te blijven van hoe je doet en hoe je reageert. Thuis ervaren dat het klopt wat je hebt gehoord, is pas de eerste stap. Niet langer in de val van ingesleten patronen stappen is geen stap, maar een sprong. Het zijn niet voor niets ingesleten patronen.

Toch moet je tegelijk niet te streng zijn voor jezelf, en vooral blijven oefenen. Hoe meer je oefent, hoe beter je wordt, het is net als bij sport. Twee stappen vooruit en eentje terug, brengt je nog altijd naar voren en het is goed om te beseffen dat het doel pas bereikt kan worden door de reis stap voor stap te ondernemen.

Over je heen laten lopen?

Op de vierde avond van de opvoedcursus merk ik dat, hoe uiteenlopend de doelen ook mogen zijn, sommige ervaringen door iedereen gedeeld worden. Een week lang geduld oefenen en geen kritiek geven, leidde bij veel van de ouders – bij mij net zozeer - tot dezelfde vraag en dezelfde verwarring: Moet ik nu alles maar toestaan, mag ik nergens meer iets over zeggen? Laat ik dan niet over me heen lopen?

De vraag stellen, is hem eigenlijk beantwoorden. Wie vraagt of geduld eindeloos moet zijn, of ze over zich heen moeten laten lopen, snapt wel dat dat de bedoeling niet is. Kritiek geven is iets anders dan duidelijk zijn en grenzen stellen. Wie kritiek geeft, vertelt zijn of haar kind dat het niet goed genoeg is. Je haalt er een belangrijke pilaar mee weg onder de bemoedigende manier van opvoeden: je kind in de basis accepteren zoals hij of zij is. Daarom wijst de trainer ons de richting aan van vriendelijk en standvastig de richting bepalen, dus je mag grenzen stellen, maar doe het op een rustige, vriendelijke manier. En als je het doet, wees dan consequent.  

Dat klinkt opnieuw logisch, maar lastig. We zitten niet voor niets met dertien ouders bij elkaar, met soms hele concrete vragen. ‘Ik wil niet dat mijn kind een witte broek aandoet naar school,’ (dat wordt vies en vuil e.d.). Hier tegen in gaan, jouw wil opleggen en afdwingen, betekent een machtstrijd aangaan. Is dat wat je wil, vraagt Catharina? Hoe belangrijk is het dat je een broek moet wassen of dat een broek een vlek heeft? Is het misschien beter om meer ja te zeggen zodat je duidelijker ‘nee’ kunt zeggen wanneer het gaat om iets dat ècht belangrijk is?

Bange ouders

We zijn vaak bang; ‘Wat gebeurt er als ik loslaat, als ik toesta?’ Uiteindelijk zul je dat toch moeten, als je wil dat je kind op eigen benen leert staan. Angst voor loslaten betekent dat je je kinderen klein houdt, geen ja durft te zeggen omdat ze anders misschien die hele hand nemen. Maar de eerste stap op de weg om die angst achter ons te laten, hebben we denk ik als ouders al genomen door deze cursus te gaan volgen. En dat is best een schouderklopje waard, ook al is het soms twee stappen vooruit en één stap terug.

Martijn

Heb je ook interesse in ZO KAN HET OOK. In Amsterdam start de volgende cursus op maandagavond 19 januari 2015 en in Nijmegen op woensdagavond 1 april 2015. 

Aanmelden: catharinah@gmail.com