Martijn doet verslag van zijn afwezigheid op de opvoedcursus ZO KAN HET OOK.

Als je twee avonden verstek moet laten gaan ben je bang dat je de schade nooit meer kunt inhalen en het beste opnieuw kunt beginnen.

Ik wist dat ik twee avonden ging missen en wanneer je midden in een opvoedcursus zit, is een keer niet gaan een vorm van afkicken. Bij de eerste cursusavonden was er zoveel op me af gekomen dat ik me nauwelijks kon voorstellen dat er de volgende avond nog veel nieuws verteld kon worden. Maar iedere week was er weer nieuwe informatie. Soms zaken waar ik nooit eerder aan had gedacht, zoals  beseffen dat het niet werkt om van je kind een kleine versie van je zelf te maken. Of dat loslaten niet hetzelfde is als niet langer grenzen stellen. Simpel klinkende zaken met een behoorlijke impact, als je ze goed toepast.

De stress sloeg de afgelopen paar weken weer genadeloos toe. Toetsweek van mijn twee zoons. Drukke werkweken met nieuwe werkzaamheden voor mij en mijn vrouw. Zonder de wekelijkse wake up call op woensdagavond was het lastiger om een en ander goed te laten verlopen.

Gelukkig waren er momenten waarop ik er weer hardhandig van bewust werd dat ik het nu toch echt anders geleerd had. Zoals het niet langer in de stress schieten wanneer de oudste zoonlief gewoon geen planning maakt voor de toetsweek. Of me herinneren dat er een verschil is tussen er bovenop blijven zitten en gewoon vragen wat puber 1 en puber 2 vinden van de wijze waarop ze huiswerk maken. Zoals wanneer de jongste zoon zijn leerwerk combineert met internetvideo’s van jongeren die rijk worden door anderen te laten zien hoe ze gamen. Met een glimlach kijken werkt toch beter dan geïrriteerd zeggen dat dit echt niet werkt.

Maar we gaan vooruit. We hebben, met vallen en opstaan, een soort gezinsraad ingesteld waarop we punten bespreken die voor het gezin van belang zijn. De toetsweek ging een stuk relaxter dan vorig jaar, zeker op die momenten dat we de goede balans vinden tussen loslaten en controleren, eigelijk moet ik zeggen; interesse tonen.

Het gaat echt beter, alleen niet zo snel en zo makkelijk als je zou willen. Luisteren is niet altijd makkelijk (voor de heren onder ons, zoek de sketch over het verschil tussen in communiceren mannen en vrouwen van Roué Verveer op, zo heerlijk herkenbaar), ingesleten gedragspatronen veranderen is nog een stuk moeilijker.  Als gewoontedier ben ik notoir slecht in veranderen. Maar dat is eigenlijk ook iets dat ik mezelf aanpraat. Ofwel, ik heb geen enkel excuus meer om te vervallen in oude gewoonten. Bagger.

Met de groeten van Martijn

ZO KAN HET OOK

Avondje 5

Het mijnenveld dat opvoeden heet.

Een vriendelijke blik, een vriendelijke stem, oprechte belangstelling tonen, duidelijk grenzen stellen en rustig blijven, geduldig zijn. Gevoelens komen voort uit gedachten en aannames, dus negatieve gevoelens zijn beter te beïnvloeden dan je denkt. Je kunt anderen niet veranderen maar wel je eigen houding. Respect voor je kinderen, behandel ze als gelijkwaardig, kinderen voelen haarfijn aan wat je daadwerkelijk denkt, omdat je mening niet alleen door je stem kenbaar wordt gemaakt, maar ook door de manier waarop je kijkt, doet, bent.

Volgt u het nog? Het is slechts een kleine greep uit de waslijst die ik, samen met de andere ouders, de afgelopen vijf weken over me uitgestort kreeg. Dat klinkt passiever dan dat ik het bedoel. Ik heb het niet lijdzaam ondergaan. Het was leuk, ik heb vragen gesteld, nagedacht, uitgeprobeerd. Ik heb met andere ouders gepraat over hun ervaringen en heb naar hun grappige of serieuze anekdotes geluisterd.

Twee zaken vallen me  op; ik ben veel meer gaan nadenken over hoe ik in de opvoeding sta, wat ik belangrijk vind om door te geven aan mijn kinderen en hoe ik dat doe. Het tweede dat me opvalt is hoe veel ik heb om me bewust over te zijn. Ik zie de valkuilen nu beter, maar donder er met de regelmaat van de klok nog steeds in. 

Een voorbeeld: ik probeer in de praktijk te brengen wat ik aan inzichten heb verworven over het omgaan met het huiswerk van de kinderen. In het vorige schooljaar van mijn twee zoons zat ik er tot vervelens toe bovenop, tot en met het opschrijven in detail wat het huiswerk was van de twee middelbare scholieren. Dat toonde vooral dat ik er geen vertrouwen in had dat zij het zelf wel voor elkaar kregen om te achterhalen wat ze moesten doen en het dan ook daadwerkelijk gingen doen. En dat klopt, ik had er geen vertrouwen in.

Dit leidde tot veel discussies, ruzies, stress, straf en dreigementen. Het was een bodemloze put waar mijn negatieve energie en die van vrouw en kinderen in terecht kwamen. Met veel vallen en opstaan doe ik nu pogingen om de verantwoordelijkheid voor het huiswerk daar te leggen waar het hoort, bij de kinderen zelf. Alleen, hoe ver ga ik daar in? Laat ik alles los of probeer ik toch nog enige grenzen te stellen, kaders te scheppen. Als ik weet dat een kind slecht is in plannen, laat ik hem dan toch los? Of probeer ik hem in te laten zien dat een planning kan helpen om huiswerk makkelijker te maken (niet leuker natuurlijk). Stimuleer ik om afspraken voor bijles te maken, of ga ik toch weer net zo lang zeuren tot die afspraak gemaakt is?

Ik snap heus wel dat mijn kinderen zelf de motivatie moeten vinden om hun planning en huiswerk te maken, zeker als ik na een moeizaam weekeinde toch weer ontploft ben en er te veel bovenop zat. Ik moet dan ook mijzelf motiveren om niet machteloos in een hoek te gaan zitten.  Het is een mijnenveld hoor. En dan heb ik het nog niet eens over de bommetjes die ontploffen tussen mijn  vrouw en mij in onze pogingen om op 1 lijn te komen.

En toch. Toch heb ik het idee dat al het vallen en opstaan ergens toe begint te leiden. Het is moeilijk om je falen niet als falen te zien, maar slechts als een manier om te leren hoe het anders kan en om te zien wat er misschien al wel beter gaat, hoe klein dat ook is. Zo te midden van het uitgestrekte mijnenveld dat de opvoeding is zie ik toch vooruitgang. Stap voor stap gaat het beter en als ik achterom kijk, zie ik de kronkelige voetstappen die leiden naar waar ik vandaan kwam, stukje bij beetje in de verte verdwijnen.

Martijn

Heb je ook interesse in ZO KAN HET OOK. In Amsterdam start de volgende cursus op maandagavond 19 januari 2015 en in Nijmegen op woensdagavond 1 april 2015. 

Aanmelden: catharinah@gmail.com